Hoe het tij kan keren..........

Bijna 2 jaar geleden rond Sinterklaas vertrok de oudste van onze kinderen met zijn toenmalige vriendin en onze oudste MiniJutter naar hun eigen huis, het verloop daarvan is al neergeschreven. Nu bijna 2 jaar later is daar rust en heeft een ieder het eigen leventje weer opgepakt, inmiddels is zelfs bonusdochter bevallen van onze 2e MiniJutter kleinzoon en heeft ze weer een nieuwe vriend, het contact tussen ons allemaal is prima. Hoe anders kan het lopen met het middelste stel, na krap een jaar getrouwd, eigenaar van een leuk huisje en trotse ouders van een prachtig mooi meisje is daar een scheiding.....wat eerst in goed overleg allemaal besloten zou worden is nu al uitgedraaid op een regelrechte ramp, onze zoon heeft het huis moeten verlaten (voor eigen bestwil) en woont nu weer bij ons. Hoe gezellig ik het ook vind weer twee van mijn knullen onder dak te hebben de aanleiding is diep droevig. Dit word in ieder geval nooit mijn 2e bonusdochter, het is een persoon met zo'n diepgewortelde grote boosheid in zich, nooit genoeg hebbend en een drang tot ruziemaken waar je u tegen zegt. Ik hoop dat ze ooit tot inkeer komt en hulp aanvaard. Wij schieten hiermee weer helemaal terug in de "er zijn voor ons kind" modus, weer gaat de boel in huis om om hem nu een slaapplek te geven, koken voor een grote eter extra al heeft hij nu totaal geen honger, extra wasgoed, extra kosten en heel veel puin om te ruimen. Manlief stort zich weer op de hypotheek en ik kan alleen maar hopen dat ze geen daad bij woord voegt en ons kleine meisje bij haar vader weghoud. Wij hebben sowieso nog niets kunnen opbouwen met haar omdat ze bij ons weggehouden werd, zelfs afgelopen zaterdag toen zoonlief voor een dag toch zijn prinsesje mocht zien en hij haar mee wilde nemen naar ons werd dat nog verhinderd......

 

En dan mijn werk, zucht.........ik voel mij nu echt een loonslaaf :( ik kijk wel om mij heen naar wat anders maar het is er gewoon niet en ga je een "vaste" baan opgeven voor een tijdelijk contract, jobhoppen?? De sfeer is ziek, het management blijft voltallig of word zelfs op bepaalde vlakken uitgebreid en de "gewone" medewerkers worden geruimd. De werkzaamheden worden stapje voor stapje overgenomen door "vrijwilligers"ofwel mensen uit de bijstand die wel moeten meewerken om hun uitkering t behouden. Als je dit aankaart klinkt steevast als antwoord "dit is beleid" of "vanwege bezuiningen". Diverse collega's trokken het al niet meer en hebben zelf ontslag genomen zelfs zonder maar wat anders te hebben. Er worden dossiers aangelegd van iedere stap die je wel of niet doet, ik heb vast inmiddels al heel wat kruisjes achter mijn naam staan want ik stel alles ter discussie. We mogen bv. geen vrij vragen tenzij we zelf iemand regelen die je dienst overneemt, je hebt gewoon recht op vrije tijd!! Als ik daarover begin dan hoor ik "dat we dit hebben afgesproken" de laatste keer schoot mij dat in het verkeerde keelgat en vroeg ik om de overeenkomst waar mijn handtekening onderstond. Er wordt nl. niks afgesproken, alles wordt ons medegedeeld! Ook hebben we een ingewikkelde flex constructie: je werkt bv. volgens contract 30 uur per week maar werkt er daadwerkelijk maar 28. Die 2 uur krijg je wel uitbetaald maar spaar je op en moet je werken op afroep wanneer het de werkgever uitkomt. Ben je op een gegeven moment door die uren heen omdat je ook alle extra cursussen en werkoverleggen daarmee mag inlossen - die je notabene ook allemaal in je eigen vrije tijd moet doen - dan wordt je verplicht om over te werken en deze te laten uitbetalen. Ik wil vrije tijd voor vrije tijd, zij leggen beslag op mijn vrije tijd en dat wil ik niet met geld laten compenseren waar ik vervolgens weer belasting over moet afdragen. En dat botst keer op keer met als gevolg dat mijn lijf op slot schiet, ik verkramp weer helemaal net als voor mijn (kleine) burnout een aantal jaren geleden. Ik glij steeds verder weg van mijn gelukkige Ooh laLa gevoel.......